شعر در مورد خلقت انسان
شعر در مورد خلقت انسان
شعر در مورد خلقت انسان ,شعر در مورد آفرینش انسان,شعر درباره خلقت انسان,شعری در مورد خلقت انسان,شعر در باره آفرینش انسان,شعری درباره خلقت انسان,شعر درباره آفرینش انسان,شعر درباره ی خلقت انسان,شعر خلقت انسان,شعر درباره خلقت انسان,شعر در مورد خلقت انسان,شعر درباره ی خلقت انسان,شعر در رابطه با خلقت انسان,شعر خلق انسان,شعر در مورد آفرینش انسان,شعری درباره خلقت انسان
در این مطلب سعی کرده ایم حدود 100 شعر از اشعار زیبا را در مورد خلقت انسان برای شما تهیه نماییم.برای دیدن این اشعار به ادامه مطلب مراجعه نمایید
از ممکنات معنی انسان مقدمست
در خلقت ار چه صورت انسان مؤخرست
انسان چه باشد آنکه بدانش مسلمست
دانش کدام آنکه بقایش میسرست
شعر در مورد خلقت انسان
کای مرد منم مهتر اسبانی کایزد
بخشود بقا پیشتر از خلقت انسان
پیرست و بود حرمت او بر همه واجب
کز غایت پیریش فروریخته دندان
شعر در مورد آفرینش انسان
مدار عالم خلقت،
مراد خلقت آدم
قوام مرکز سفلی،
امام حضرت اعظم
شعر درباره خلقت انسان
ببر از خلق کز خلقت گزند است
قبول و رد خلقت پای بند است
منه دل بر زن و اولاد و فرزند
به غیر حق سر موئی مپیوند
شعری در مورد خلقت انسان
لبهای تو بهر بوسه خلقت کرد
از حکمت خویش خالق یکتا
عاطل مگذار خلقت باری
باطل مشمار حکمت دانا
شعر در باره آفرینش انسان
عطری از جیب خلقت ار گردون
در گریبان خاور اندازد
جای نور آفتاب چون سایه
بر جهان فرش عنبر اندازد
شعری درباره خلقت انسان
تو آفتابی و خلقت چو سایه بر اثرند
کز آستان تو چون سایه در نمی گذرند
چو تیر غمزه زنی بر برابرند آماج چو تیغ
فتنه کشی در مقابلش سپرند
شعر درباره آفرینش انسان
ای محمد خلق یوسف خلقت اندر صدر تو
حسن خلقت کرد چون ما چرخ را ز احسان تو
جام احسان تو تا گردان شد اندر وقت تو
مست احسان تو و خوان تواند اخوان تو
شعر درباره ی خلقت انسان
بشست خلقت آتش به آب خلق تو روی
که در اضافه طبع نعامه گشت نعیم
ببست باد خزان بادم حسود تو عهد
که در برابر ابر بهار گشت لئیم
شعر خلقت انسان
قضا در خلقت بیحاصلت نداشت غرض
جز اینکه رنگ جهان خراب را دریاب
غبار جسم حجاب جهان نورانی است
ز ننگ سایه برا آفتاب را دریاب
شعر درباره خلقت انسان
پیش آی تا حقیقت خلقت بیان کنم
مغز تمیز پنبه نه ئی گوش کر مکن
طبع فضول غره پرواز خودسریست
بشکر چو رنگ در خود و اظهار پرمکن
شعر در مورد خلقت انسان
مشکین از آن نشد دم خلقت که چون صبا
بر خاک کوی دوست گذاری نمی کنی
ترسم کز این چمن نبری آستین گل
کز گلشنش تحمل خاری نمی کنی
شعر درباره ی خلقت انسان
ای ماه شب افروز شبستان افروز
خرم تن آنکه با تو باشد شب و روز
تو خود به کمال خلقت آراسته ای
پیرایه مکن، عرق مزن، عود مسوز
شعر در رابطه با خلقت انسان
زیر هر موی چو زنجیر تو دیوانه دلیست
روی بنمای که چندین دل خلقت ز قفاست
با تو یکتاست هنوز این دل شوریده من
چون سر زلف کژت قامتم ار زانک دوتاست
شعر خلق انسان
چون کعبه خلقت بوجود تو شرف یافت
باید که شوی قبله حاجات خلائق
آنکس که گدای در میخانه عشقست
برخسرو عقلست بصد مرتبه فائق
شعر در مورد خلقت انسان
بیشتر بخوانید :
